We leren al jong dat emoties" gevaarlijk" zijn.
Dat te veel voelen zwak is.
Dat huilen gênant is.
Dat boosheid onbeleefd is.
Dat je maar beter "sterk" kunt zijn.
Voor mensen met een Afro-Caribische roots is dit niet zomaar een opvoeding. Het is vaak een overlevingsstrategie. Generaties lang leerden we om door te gaan -want stilstaan was geen optie! Mijn ervaring is dat ik ook altijd door ging zelfs als ik voelde dat ik er aan onderdoor ging. Praten over mijn gevoelens deed ik niet. Dit was een voorbeeld die ik in mijn opvoeding meekreeg. Emotie als boosheid was mij erg bekend, maar vaak is het geen boosheid maar intense verdriet en pijn. Als je niet geleerd heb dit te uiten zonder agressief/boos te zijn en te schreeuwen dan ziet men alleen die eeuwige boze vrouw of man. Maar als je dan het verhaal erachter hoor zie je dat die vrouw zich schuilt achter haar boosheid en niet anders en beter kent!
Onze( groot)ouders hadden vaak geen ruimte om te voelen. Geen therapie, geen veilige context, geen tijd om stil te staan. Dus werd voelen vervangen door:
Wegstoppen
Overwerken
Bidden
Eten
Negeren
Emotie is iets waar je doorheen dient te gaan en niet iets wat je onder controle moet houden. Het is het doorvoelen ervan dat je zal helpen. Wat je net slaat zich op, In je spieren, je maag, je ademhaling en je gedrag. En op een dag zegt je lijf: 'ik kan dit niet meer dragen"! vergeet niet Your body keeps the score!
Kijk naar je emotie niet als iets wat gerepareerd moet worden, maar als een signaal! Als iets wat gehoord wil worden.
Emotie coaching is niet perse over praten over je gevoel maar luisteren naar wat je lichaam je vertelt.
Lobi
Patricia NH